Nieuws
Reis van het hart: de impact van theezaailingen voor de komende jaren
Reis van het hart: de impact van theezaailingen voor de komende jaren
In deel twee van zijn blog reflecteert Elikanah Ng'ang'a, Oikocredits Social Performance and Capacity Building Officer voor Oost-Afrika, op de transformatie van Rwanda en het Rwanda Tea Seedlings Project.
Geschreven door Elikanah Ng’ang’a. Lees hier deel 1.
Het was bijna tijd om de boeren te verlaten en terug te gaan naar de hoofdstad, Kigali, voor nog een Covid-test, zodat ik terug naar huis naar Nairobi kon vliegen. Maar voordat het zover was, was de coöperatie zo vriendelijk geweest een lunch te organiseren voor ons, de boeren en Jean-Marie, onze Rwandese adviseur die al twee jaar met de boeren samenwerkt. Tijdens de lunch konden we onze mondkapjes afzetten en zag ik de glimlachen en blijdschap van de gezichten van de boeren afstralen. Een deel van hun blijdschap kwam voort uit het feit dat er een markt was voor hun thee. Ik herinnerde me ook dat onze partner, Karongi Tea Factory, onlangs een contract had getekend voor de levering van thee aan Duitsland - een van de vele vruchten van ons project.
Terug naar tafel. Als je ooit met een groep Afrikanen aan een tafel hebt gezeten, dan weet je dat er veel verhalen worden gedeeld en dat er veel wordt gelachen. Toen ik de lachende mensen aan deze tafel zag, kon ik niet anders dan denken dat dit twee decennia geleden niet mogelijk was geweest. Dit gebied was niet altijd groen en stond ook niet vol met theeplantages. Zevenentwintig jaar geleden stond deze kamer vooral vol met rouwende mensen, maar nu wordt het gevuld door het gelach van mensen vol van hoop. Het doet me veel verdriet als ik terugdenk aan die donkere jaren van genocide en wat dit land allemaal heeft doorstaan. Maar ik word nu ook enorm blij als ik zie hoeveel er is veranderd in dit land en als ik die ongelooflijke verhalen hoor die de mensen hoop geven.
Tijdens de vier uur durende reis naar Kigali door het ‘land van duizend heuvels’, kwamen we langs wat voor mij een van de meest trieste genocide-monumenten is. Dit monument is vooral schrijnend omdat de moorden op die plek plaatsvonden in 1997, drie jaar na het einde van de Rwandese genocide in 1994. De plek markeert het bloedbad van middelbare scholieren. De moordenaars vielen een middelbare school binnen om één ethische gemeenschap te vermoorden. Maar toen ze de studenten de opdracht gaven uit elkaar te gaan staan zodat ze konden zien wie tot deze gemeenschap behoorden, weigerden de moedige studenten omdat ze allemaal Rwandees waren. De gefrustreerde moordenaars besloten toen om alle scholieren te vermoorden.
Toen we dit monument passeerden, moest ik denken aan de moed van deze scholieren. Hun moed en solidariteit blijft een symbool en een belofte aan het volk van Rwanda dat ze nooit meer gescheiden zullen worden op basis van stam. Zonder scheiding en haat binnen de Rwandese gemeenschappen zouden de onderdrukkers niet kunnen winnen. Ik vroeg me af: kan de wereld hiervan leren en zich erdoor laten inspireren? Kan de wereld zich verenigen tegen armoede en ongelijkheid? Kunnen we ons verenigingen tegen klimaatverandering en zo toekomstige generaties redden?
Toen drong het tot me door. De wereld is net als de mensen met wie ik op deze reis ben geweest. Er waren boeren die mij vertelden dat ze meer bomen hebben geplant door de training die ze hebben gekregen. Zo is er de consultant van Oikocredit, die bewustwording heeft gecreëerd en boeren heeft geleerd om niet alleen de theeteelt winstgevend te maken, maar ook om dit op een duurzame manier te doen. Dan is er ook Oikocredit zelf en andere organisaties die een sociale impact willen achterlaten, waarin mensen geld investeren dat gebruikt wordt voor impactvolle investeringen en capaciteitsopbouw. Dit is de wereld waar ik aan dacht en als wij onze rol spelen, dan doen anderen dat waarschijnlijk ook. We kunnen niet wachten tot de wereld voor ons verandert. Net als de groep middelbare scholieren, die de moed hadden om de toekomst te willen veranderen, kunnen wij allemaal ook de moed hebben om veranderingen door te voeren voor de komende generaties.
Na een negatieve Covid-test in Kigali kon ik aan boord gaan om terug te vliegen naar Nairobi. Toen we in Nairobi landen, voelde ik me erg tevreden met het werk dat we samen hadden gedaan:
- De West-Duitse steunvereniging van Oikocredit, die het grootste deel van het geld heeft bijeengebracht.
- Ons Social Performance Innovation team die het project heeft georganiseerd
- Adviseurs die ervoor hebben gezorgd dat de boeren goed werden opgeleid
- Onze partner Karongi Tea Factory die ervoor heeft gezorgd dat er hoge kwaliteit theezaailingen werden geproduceerd
- De twee coöperaties die de boeren hebben geselecteerd en de logistiek hebben verzorgd
Er moesten zoveel dingen goed gaan om dit project te laten slagen. Wat nu overblijft, is dat de zaailingen zich moeten aanpassen aan de nieuwe grond en deze de boeren de komende 30 jaar of langer moeten voorzien van een inkomen. We zullen dit ook de komende jaren blijven monitoren om te zien hoe goed de zaailingen zich hebben aangepast.
De twee coöperaties hebben nu de kennis en vaardigheden om de komende jaren zaailingen te produceren. Ze zullen een belangrijke schakel zijn voor nieuwe generaties theeboeren in Rwanda. Naar schatting zal elke coöperatie de komende vijf jaar ongeveer 1,5 miljoen zaailingen nodig hebben. Dit zal toekomstige theeboeren helpen om te beginnen met hun eigen theeplantage of huidige boeren helpen hun plantage uit te breiden.
Mijn reis van het hart eindigt wanneer ik de poort naar mijn huis opendoe. Ik weet dat, net als de reizen van mijn vader, deze reis werd gemotiveerd door liefde. Liefde voor mijn werk en voor de mogelijkheid om dit soort projecten te ondersteunen en die nog vele jaren een positieve impact zullen hebben.
