Verhalenwedstrijd
LEES HIER DE MOOISTE VERHALEN VAN DE VERHALENWEDSTRIJD
Hier een selectie van de inzendingen van de verhalenwedstrijd:
Microkrediet in een Microwereld
Terwijl hij de thee in het kopje schonk, vroeg hij zich af hoe hij het probleem kon oplossen. Het theekopje was zo groot als een dobbelsteen en de meubels waren net zo groot als die in het poppenhuis van Rosa, die iedere zondagochtend een bezoek aan het bos bracht. En het probleem, dat was nog veel groter. Met het theekopje in zijn linkerhand en zijn wandelstok, waar hij op steunde, in zijn rechterhand, liep hij naar de bank. Hij ging zitten en legde het bladerdek op zijn schoot. Zijn vrouw Mini had zes bladerdekens geregen om alle gezinsleden warm te houden.
Milian en Mini waren de gelukkige ouders van vier kinderen. Max was de oudste van het stel, daarna volgde de tweeling Nina en Nanno, als jongste sloot Pico het rijtje af. Milian maakte zich zorgen om zijn gezin, nu ze geen eigen huis meer hadden. Enige tijd geleden woonde de familie Micro nog in de hoofdzwam, die op de mooiste plek van het bos stond, maar de situatie veranderde toen Milian ziek werd. Nu reisde het gezin van paddenstoel naar paddenstoel, en de ene was nog tochtiger dan de andere. Pasgeleden had Max voor de grap gezegd dat er schimmel aanwezig was, maar dat had Mini niet kunnen waarderen en voor straf had Max moeten afwassen. Mopperend was hij met de vieze vaat naar het beekje in het bos gelopen.
Mini’s grootste wens was om terug te keren naar het kabouterdorp, waar het zo gezellig was en de kabouters elkaar hielpen in moeilijke tijden, maar tot haar grote verdriet kon het gezin dat niet opbrengen. Een paddenstoel in het dorp kostte honderd gouden eikeltjes. Waar moesten ze dat vandaan halen? Mini had meer bladerdekens gemaakt en die kunnen verkopen, maar nadat er sneeuw was gevallen kon ze geen bladeren meer verzamelen en waren er geen extra opbrengsten meer. Milian dacht er weer over na terwijl hij op de bank zijn thee dronk.
‘Milian! Ik heb zo’n fantastisch idee!’ Mini onderbrak het gemijmer van Milian en kwam enthousiast de paddenstoel binnenrennen met de kinderen achter haar aan. ‘Het is zo koud buiten en ik kan niet meer bij de bladeren, maar Sophia heeft haar vacht nog en nu dacht ik…’ Mini liet een stilte vallen en begon heen weer te springen van enthousiasme. Ondertussen keek Milian haar verwachtingsvol aan terwijl hij zijn puntmuts rechtzette. ‘Zeg het nou mam!’ riep Nanno, die bijna nog enthousiaster was dan zijn moeder. ‘Weet je nog dat we laatst de mensen in het bos hoorden praten over dat geld en een lening die ze microkrediet noemen? Toen zeiden we nog tegen elkaar: dat klinkt als ons systeem met de gouden eikeltjes.’ ‘Jaaaaa? En wat heeft dat met Sophia te maken?’ reageerde Milian ongeduldig. ‘Dagobert Das heeft ons mikadetten aangeboden!’ riep Pico, wiens geduld nu op was.
‘Nu volg ik het verhaal niet meer. Van Sophia Schaap naar Dagobert Das, begin eens bij het begin,’ zei Milian rustig. Mini begon enthousiast te vertellen. Dat ze, zodra ze met de kinderen langs Sophia Schaap liep, op het idee kwam om wol van haar te kopen en daar voor alle bos bewoners mutsjes en sjaals van te maken. Met de verkoop kon ze gouden eikeltjes verdienen om een huis van te kopen. Maar om de wol te kunnen kopen had ze eerst tien gouden eikeltjes nodig. Ze was naar de Bankboom gegaan en had Dagobert Das gesproken. Die had verteld dat ook in de microwereld een microkrediet mogelijk was. Zodra ze het goede nieuws had gehoord, was ze met de kinderen in haar kielzog naar huis gerend om Milian het goede nieuws te vertellen. ‘Maar lieve Mini, dat is fantastisch!’ Milian knuffelde zijn vrouw en kinderen. ‘Nog even en we kunnen een huis kopen in het kabouterdorp.’
Even later kwam Dagobert Das langs met het contract. Om de toekomst van de familie Micro te vieren, had hij taart en champagne meegenomen. Voor de kinderen waren er mini-bubbles. Mini sneed de petit four in zeven stukjes en schonk het drinken in de glazen. ‘Op onze toekomst!’ zei Milian. De toost werd uitgebracht en daarna legde Dagobert nog eens uitgebreid uit wat het microkrediet inhield. De familie luisterde aandachtig, behalve Mini, die was met haar gedachten al in het kabouterdorp.
Ingezonden door Jeanette Prins
Kalfjes voor kinderen
Het was 2001. Het woord “microkrediet” bestond nog niet voor het grote publiek. Ik deed een maand vrijwilligerswerk in Zuid India, iets met studiefinanciering voor vrouwen. Dezelfde stichting had een neven-project om schooluitval onder meisjes te verminderen. Meisjes in arme gezinnen werden vaak thuisgehouden omdat ze in het huishouden moesten helpen of op het land werken. Zo’n gezin kreeg geld om een koe plus kalf te kopen. Op voorwaarde dat de dochter naar school ging. De melk die de koe opleverde, compenseerde het inkomensverlies. Als het kalf groot was kon het verkocht worden en de lening terugbetaald.
Op een dag ging ik mee op huisbezoek bij een gezin dat deelnam aan het kalfjes-programma. Na schooltijd, zodat we ook de dochter konden spreken. Achter op de motor bij een lokale medewerker reden we het dorpje in. Armoedige huisjes, onverharde straten, geen straatverlichting, geen water, geen riolering. Bij een huisje met muren van gewoven palmbladeren stopten we. Priya had haar schooluniform nog aan, en de haren in twee vlechten opgestoken met een bloem er in. Ze was een enthousiaste vrolijke meid met een stralende lach, die trots de koe en het kalf liet zien. De koe werd net gemolken. Of ik een bekertje verse melk wilde? Ik wist toen nog niet dat je die beter eerst kon koken. Zo lauw van de koe en heel romig was het wel een bijzondere sensatie.
Intussen werd gecontroleerd of het veevoer en de verzekering op orde waren. De ouders waren veel schuchterder maar vertelden erg blij te zijn met de extraatjes voor het gezin die ze uit de verkoop van de melk konden betalen.
Het is 2022. Het woord “microkrediet” is in India de facto verboden. In de tussenliggende jaren is de stichting waar ik toen voor werkte flink geprofessionaliseerd. Er worden nu allerléi projecten gefinancierd, juist ook om kleine bedrijfjes op te starten. Tot voor kort heette dit allemaal “microkrediet”. Maar nu niet meer. India heeft een nieuwe regel uitgevaardigd dat wie dat woord gebruikt in folders en op websites, aangemerkt wordt als een bank van lening. Dan moet je belasting gaan betalen en val je onder strenger toezicht. En daarvoor is deze stichting toch nog een maatje te klein. Gelukkig gaat het werk onder een andere naam gewoon door: mini-ontwikkelings-fonds.
Ingezonden door Willem-Peter
Tibba Boote Shah
Pakistan kent vijf grote rivieren. Via zijtakken van deze rivieren glijden stromingen water de vruchtbare grond van de provincie Punjab (letterlijk vertaald: vijf rivieren) verder inwaarts. Het is langs één van deze stromingen in de Punjab waar het gehucht Tibba Boote Shah is gevestigd. Naar Pakistaanse begrippen is de term gehucht nog zeer vrijgevig te noemen; er wonen niet meer dan vijfhonderd mensen. Nadeem, 46 jaar, is één van de bewoners. Samen met zijn vrouw en drie kinderen -zijn oudste dochter is inmiddels getrouwd en woont met haar gezin elders in het dorp- leeft hij een bescheiden en niet te benijden bestaan. In 2015 is hij overgehaald om alles achter te laten en een mogelijke toekomst in Abu Dhabi op te bouwen. Het enige wat hij hiervoor hoefde te doen was een fulltime contract van 3 jaar uit te zitten als bouwvakker in de Emiraten om hierna zijn gezin te mogen overbrengen en volwaardig staatsburger te worden met alle voordelen van dien. De werkelijkheid bleek een absolute desillusie.
Met veel pijn en nog meer moeite is Nadeem in 2020 teruggekeerd in Pakistan. Boven zijn hoofd hangt inmiddels een voor hem haast onbetaalbare schuld. Hij is gedwongen weer van nul te beginnen. Van oorsprong een metselaar en met vaardigheden nader verfijnd tijdens zijn verder mensonterende verblijf in het buitenland besluit hij samen met zijn oudste zoon deur aan deur te gaan op zoek naar werk. Van kleine klussen als het repareren van kapotte muren tot het verven van complete binnenplaatsen, niets is hem te veel. Al snel bouwt Nadeem een lokale reputatie als betrouwbare klusjesman op en zoeken de bewoners van Tibba Boote Shah en zelfs omliggende dorpen hem op met reparatieverzoeken.
Nadeem wil uitbreiden en microkrediet is hier uitstekend geschikt voor. Met een kleine lening koopt hij een tweedehands minitruck, in Pakistan noemen ze het een “lorry”. Hiermee is hij in staat om sneller bouwmaterialen van en naar zijn cliënten te vervoeren en zodoende klussen sneller af te ronden. Ook kan hier hij met deze lorry tussen klussen in goederen en mensen van A naar B vervoeren om hiermee kleine bijverdiensten te maken. Alle beetjes helpen immers! Binnen twee maanden heeft Nadeem genoeg verdiend om de microkrediet lening in zijn geheel terug te betalen. Inmiddels heeft hij naast een lorry ook een scooter voor zijn zoon weten te bekostigen die hem hiermee volledige onafhankelijkheid van zijn vader geeft. De toekomst ziet er rooskleurig uit.
Ingezonden door Ayaz
WAT JE ZAAIT, ZUL JE OOGSTEN
Het is januari 2023, dé tijd van het jaar waarin het merendeel van de samenleving zich vol goede moed stort op (het bedenken van) clichématige goede voornemens: meer sporten, gezonder eten, stoppen met roken en liever zijn voor de kinderen. Dit is echter niet het enige waarbij men stilstaat tijdens deze tijd van het jaar. Januari wordt door velen beschouwd een grauwe, deprimerende maand. De gezellige en harmonieuze sfeer die zich op wonderbaarlijke wijze manifesteert in de laatste dagen van december – familieruzies die zijn veroorzaakt door een overvloed aan alcohol tijdens het kerstdiner daargelaten – zijn voorbij. En daarmee ontstaat een tijd van klagen. Waar de meesten zich bekommeren om uitvallende treinen en leuzen als ‘het is toch wel erg koud, hè’ je om de oren vliegen, lijken we te vergeten dat er tegelijkertijd genoeg plekken op deze wereld zijn waar men niet kan worden voorzien in primaire
levensbehoeften, zoals schoon water, (genoeg) eten en een dak boven het hoofd.
Om te illustreren dat januari ook in het teken kan staan van een nieuwe start, vertel ik je over een bijzondere ontmoeting tijdens een van mijn verre reizen. Waan je in een klein bergdorpje aan de rand van Lima, in Zuid-Amerika. Hier werkte Amdis jaren lang, dag in dag uit keihard om een eigen bedrijfje op te zetten, zonder enig succes. Geen van haar vier kinderen kon naar school; de hartverscheurende realiteit voor een moeder die haar kinderen het liefst alle mogelijkheden biedt die haar, opgegroeid in armoede en zonder handvatten voor een kansrijke toekomst, nooit zijn geboden. Hoewel Amdis haar achterstand had kunnen beschouwen als een reden om deze uitzichtloze realiteit simpelweg te accepteren, motiveerde het haar juist. Ze moest hieraan zien te ontsnappen.
Een verre achterneef van Amdis – althans, zo gaat het gerucht – heeft ooit een kleine lening ontvangen om zijn boerenbedrijfje op te bouwen. Hierop besloot ook Amdis alles op alles te zetten om met haar kinderen een betere toekomst tegemoet te gaan. Hoewel ze nooit een schoolgebouw van binnen heeft gezien, schuilt er weldegelijk een grote ondernemersgeest in haar én is zij een vrouw met vele talenten. Een van deze talenten is naaien, maar met de hand kleding naaien voor vier kleine kinderen is een tijdrovende bezigheid. Nu dacht Amdis niet louter aan haar eigen gezin. Een groot deel van haar dorp verkeerde in dezelfde situatie; er was nauwelijks genoeg geld voor eten, laat staan voor kleding. De kinderen in het dorp liepen rond in te kleine, besmeurde en slobberende kleding – een triest aangezicht. Amdis zag twee grote problemen, en één oplossing. Net als haar verre achterneef besloot zij microkrediet aan te vragen, zodat zij een simpele naaimachine kon kopen. Met deze naaimachine kon zij kleding voor haar gezin naaien, maar toch had zij het gevoel een grotere bijdrage te kunnen leveren.
De plek waar ik Amdis ontmoette was het resultaat van haar harde werken. Ik zie haar nog staan; vrolijk lachend in een aandoenlijk kringloopwinkeltje aan de rand van het dorp. Toen ik haar in gebrekkig Spaans vroeg waar ik mij precies bevond, vertelde ze me dit verhaal. Het begon met een simpele naaimachine, waarmee zij kleding naaide voor haar gezin. De verhalen over haar naaikunsten en prachtige creaties verspreidden zich als een lopend vuurtje onder de dorpelingen en al gauw besloot ze een kringloopwinkeltje op te zetten waar iedereen die kleding nodig heeft, welkom is. Met haar winkel trekt zij inmiddels veel bekijks, waardoor menig toerist de duurzame uitwerking van haar inspirerende verhaal heeft mogen aanschouwen. Met behulp van microkrediet kon Amdis gericht aan haar toekomst werken, daar zij de kans heeft gekregen om haar bedrijf naar eigen inzicht op te zetten én verder te ontwikkelen. Inmiddels gaan al haar kinderen naar school en levert zij simultaan een waardevolle bijdrage aan het welzijn van haar dorp.
De titel van dit verhaal is tegelijkertijd ook een wijze les: wat je zaait, zul je oogsten. Begin 2023 eens op een andere voet en focus – in de trant van goede voornemens – daarbij niet alleen op je eigen gewin. Uiteindelijk zul je moeten samenwerken en mensen een kans moeten geven. Want daar heb niet alleen jij iets aan, ook de personen die het bovenal nodig hebben, kunnen hiervan profiteren. Jouw bijdrage is een stap dichter bij een menswaardig bestaan voor iedereen. Een wereldwijde, eerlijke en duurzame samenleving. Dat is in wezen dubbel oogsten, toch?
Ingezonden door Zaya, student
WAT WIJ NOG MEER BIEDEN
Op onze website is veel informatie te vinden over microkrediet. Daarnaast kun je gebruik maken van ons: